“Het ligt niet aan mij, maar aan de ander”

“Waarom overkomt mij nu van alles”

“Mijn lichaam begon steeds slechter te functioneren”

Ik ben Danielle en ik ben 32 jaar, moeder van Maud en vrouw van Mark. Eigenaresse van Mauties Mama en Danielletencate.nl. Op dit moment ervaar ik rust, liefde, gezondheid en voorspoed. Iets waar ik van droomde als kind, maar nooit dacht te kunnen ervaren in dit leven. Tot ik mijn man leerde kennen die mij meerdere spiegels voorhield en lessen leerde die anderen mij ook hebben geprobeerd te leren, maar niet doordrongen. Vanuit daar ben ik in een Thalys van zelfontwikkeling gestapt. Tijdens deze reis ben ik op verschillende stations gestopt/uitgestapt om even stil te staan bij de overwinningen, groei en ontwikkelingen die ik tijdens deze reis heb gemaakt. Ook om op adem te komen natuurlijk en met een nieuwe focus weer de Thalys in te stappen. Hoe deze reis is gegaan en begonnen ga ik je nu vertellen!

"Geluk begint écht bij jezelf"

Ik was 23 jaar en had net mijn partner verlaten om in de Thalys van zelfontwikkeling te stappen. Van samenwonen, toch gekozen voor een primitief leventje als student op kamers in Groningen. Waarom? Waarom laat je alles achter, waarom kon ik mijzelf niet ontwikkelen in de relatie? Daar heb ik écht de tijd voor moeten nemen, die keuze heb ik niet van het één op het andere moment gemaakt. Believe it or not, dat was écht de moeilijkste beslissing die ik destijds moest nemen. Ik voorzag toen wel een toekomst samen en ik wilde wel het hele plaatje, alleen voelde ik mij heel erg beperkt. Was het uit te praten? Wellicht. Had het anders gekund? Wellicht. Maar ik koos ervoor om rigoureus alle stekkers eruit te trekken en compleet terug te keren naar de basis, mijzelf. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat geluk bij jezelf begint en dat zocht ik, geluk. Waar begin je dan? Ja, bij de kern, dus jezelf. Geluk ga je ervaren op het moment dat je liefde ervaart, niet van een ander maar die van jezelf. Ik kon dat niet, ik kon niet van mijzelf houden zoals ik van mijn toenmalige partner hield. Trots zijn op mijzelf en mijn ontwikkelingen kon ik niet, omdat het voor mijn gevoel nooit genoeg was. Kon ik de liefde van binnen ervaren? Hield ik onvoorwaardelijk van mijzelf? Ook de minpuntjes aan mijn lichaam of in mijn gedrag of in de beperkingen? Nee, nee, nee, nee en nog eens nee. Hoe kan dit, waarom kan ik mijzelf deze liefde niet geven? Dat was een vraag die ik mijzelf stelde en daar begon ik ook in mijn reis.

"slachtofferrol"

Ik ontmoette vrij vlot nadat ik uit de relatie stapte mijn huidige man. Ik dacht eerst dat het vluchtgedrag was, misschien een rebound. Wellicht, echter weet ik vandaag de dag dat hij het antwoord was op mijn gebeden. Ik wist namelijk wel wat ik miste in mijn leven, maar niet hoe ik dit kon oplossen. Je kunt wel zeggen dat de liefde in mijn leven kwam met heel wat spiegels om mij te leiden naar verlossing. Hij liet mij namelijk inzien dat ik mijzelf de afgelopen 25 jaar in de slachtofferrol had geplaatst. Ik was het er niet mee eens hoe ik werd behandeld, hoe ik door het leven ging en hoe er steeds meer ziekte en depressie op mijn pad kwam. Ik was op dit punt heel fel, driftig, naïef, koppig en eigenwijs. Van gekkigheid wist ik niet hoe ik me wilde gedragen en ik wist al helemaal niet meer wat ik in het leven wilde. Het enige dat ik wél wist en waar ik elke dag voor bad was ‘liefde’. Ik wilde liefde voelen, liefde ervaren en liefde bezitten. Het punt is dat ik het buiten mijzelf zocht en dan kan je blijven zoeken, wat resulteert in terugkerende teleurstelling. Na 10 jaar verschillende therapiesessies te hebben gehad, was ik ervan overtuigd dat ik het allemaal wel wist. En dat is de koppigheid, naïviteit en eigenwijsheid die mij deed geloven dat ik geen hulp meer nodig had. Toch bleef ik me altijd alleen en onbegrepen voelen en kon niet in woorden uiten wat er mis was of waar ik écht mee zat. Wat ik wel wist is dat ik doodongelukkig was en heel graag verlost wilde worden van dit gevoel. Mijn man wist dit op een hele lieve en zachte manier terug te geven, waardoor ik steeds meer de ‘ware’ ik begon te zien.

"lichamelijke klachten zonder einde"

Onze relatie is écht niet romantisch begonnen en kende veel dalen en heel veel hobbels. Heel logisch, omdat ik in de Thalys van zelfontwikkeling was gestapt met eigenlijk mijn man als mijn gids. In die tijd had ik last van elke kwaal die je maar kunt bedenken. De dokters noemden mij ‘bijzonder’, want ze konden geen ander label op mij plakken. Het ging van reumatische klachten, buikpijn, blaas/nierbekkenontstekingen, hersenpijn, algehele vermoeidheid tot astma. Het schommelde dusdanig dat geen week hetzelfde was en wij vaak genoeg in de nacht op onze fietsen naar de dokterspost zijn geweest. Je kunt wel zeggen dat mijn lichamelijke klachten geen einde hadden. In alle hectiek bleef mijn man, Mark, altijd kalm en rustig, verklaarde mij nooit voor gek en nam mij altijd serieus. Hij heeft mij nooit gepusht en altijd volledig ondersteund als ik het écht nodig had. Ik kon mijzelf ontwikkelen en in een relatie zijn, hij had daar alle geduld, respect en ruimte voor. Mijn man staat vol in het teken van liefde en leerde mij direct om mijn grenzen te ontdekken, aan te geven en te bewaken. Ik kwam erachter dat dat het belangrijkste is, als je goed voor jezelf wilt zorgen. Onze liefde was direct heel intens en voor buitenstaanders soms beangstigend, want ik veranderde heel snel. En het keerpunt was voor velen zichtbaar, want ik groeide van een onbegrepen driftkikker naar een geliefde en begrepen vrouw.

"Er was nu alleen geen weg meer terug."

Toen wij in 2016 ouders werden van een prachtig meisje, heeft ons leven even een andere wending gekregen. Ze was gewenst en gepland, echter mocht ik terug in de Thalys van zelfontwikkeling en een laagje dieper helen. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn verleden had afgerond en klaar was voor de toekomst. Mijn diagnose gesteld door de psychiater, uitgestelde posttraumatische stress stoornis (PTSS), bewees toch het tegenovergestelde. Mijn sommatie kwam terug en mijn lichaam reageerde heel heftig op het geven van borstvoeding of op het verschonen van onze dochter. Door mijn innerlijke reis en de stappen die ik inmiddels had gezet durfde ik direct toe te geven en in te zien dat er iets niet klopte. Ik besloot direct aan de bel te trekken en hulp in te schakelen. Met spoed legde de psychiater mijn angsten en gevoelens plat met medicatie. Heel drastisch, maar op dat moment wel nodig. Op z’n zachtst gezegd was ik een gevaar: voor mijzelf en mijn bestaan. Mijn emoties waren overal en nergens en ik was tot alles in staat. Ik vroeg mijzelf af wat ik nu nog kon doen, want ik koos ervoor om moeder te worden. Het moederschap wilde ik zo goed mogelijk doen en onze dochter niet belasten met mijn zorgen, verdriet of verleden. Alleen was er geen weg meer terug nu. Ik moest de reis voortzetten, lagen dieper gaan op de pijn en de lessen uit het verleden te zien omarmen. Op dit moment had ik mijn Doos van Pandora geopend en was het een wirwar van emoties, pijn, gebeurtenissen en levenslessen.

"nooit geaccepteerd en dus nooit losgelaten."

Tijdens de 2 jaar therapie ging ik o.a. onder hypnose terug in de tijd en beleefde alles opnieuw. Waar ik gepest, mishandeld en misbruikt werd, beleefde ik het allemaal opnieuw. Mijn pijn was te groot, ik kon het niet meer. Nu besefte ik waarom ik mijn man en dochter in mijn leven had. Zonder hun onvoorwaardelijke liefde, toewijding en vertrouwen, weet ik niet of ik sterk genoeg was geweest. Dagenlang had ik het gevoel alsof ik bont en blauw was, maar in werkelijkheid was er niks te zien. Mijn lichaam had elk moment opgeslagen en deze herinneringen waren nooit geaccepteerd en dus nooit losgelaten. Ik vergat de cruciale stap voor heling, namelijk erkenning en acceptatie. Dit is ook het moment waarin ik begon met Mauties Mama. Ik zocht een manier om alle negativiteit in het proces van heling om te zetten naar iets positiefs. In deze periode was ik eigenlijk uitgeput en kon ik hele dagen depressief in bed liggen. Dit gedrag zou niet helpen bij mijn herstel en had daarom het verzoek iets te doen, zodat ik mijn negativiteit kon omzetten. Het creatief bezig zijn hield mij elke dag bezig en zorgde voor routine en ritme. Ik maakte grote stappen en kon binnen mum van tijd weer normaal functioneren zonder medicatie.

"Het weefsel heeft geheugencellen die ik mocht resetten"

Ik dacht écht dat pijn, of trauma’s in ons brein opgeslagen werden en dat therapiesessies genoeg waren om dit te helen. Na verloop van tijd kwamen de reacties terug, mijn lichaam bleef rillen, ophouden of zweten als ik een bepaalde aanraking kreeg. Ik besloot mijn lichaam te laten helen, door alternatieve geneeswijzen, iets dat ik als biochemisch analist bijzonder vond en waar ik stiekem niet écht in geloofde. Totdat de therapeut mij wetenschappelijke onderbouwing gaf van zijn behandelingen. Het weefsel heeft geheugencellen die ik mocht resetten. Je merkt het al, in de innerlijke reis die ik tot nu toe heb afgelegd ga ik steeds een laagje dieper. Ben ik klaar met mijn ontwikkeling? Nee! Komen er steeds dingen terug? Ja! Alleen steeds een laagje dieper en mag ik steeds een nieuwe les bijleren om dit vervolgens aan jullie door te kunnen geven. Hoe ga ik nu om met mijn sommatie? Ik heb bij een holistische therapeut een bloedtest laten doen, waaruit ik een duidelijk verslag heb mogen ontvangen en daarop gebaseerd mijn dieet kon aanpassen. Aanvullend gebruik ik supplementen en oliën van Young Living.

"aanvullend op de bouwstenen van de cel zijn"

Nu even over de oliën, dat haalt toch écht een stukje van mijn biochemische analytische kant in mij naar boven. Ik word er zo gelukkig van dat ik mij kan verdiepen in iets wat bij mijn voorouders, van ouder op kind, werd aangeleerd. Door de komst van o.a. Westerse geneeswijzen en de moderne tijd is deze overdracht ergens gestopt. Mij werd verteld dat men ‘vroeger’ mensen kon genezen met kruiden, massage en Oosterse technieken. Met de wetenschappelijke achtergrond die ik heb opgebouwd door mijn studie was het moeilijk voor mij om me daar iets bij voor te stellen. Ik ben gewoon heel eerlijk, het kwam een beetje ‘zweverig’ over. Nu denk ik hier anders over. De komst van de olie heeft dat bij mij veranderd. Door de studies te bekijken en de wetenschappelijke achtergronden van de oliën te bestuderen ben ik tot de conclusie gekomen dat je écht wel mensen kunt genezen, zoals ze ‘vroeger’ deden. Alle oliën hebben natuurlijke eigenschappen die aanvullend op de bouwstenen of geneeswijzen van de cel zijn. Super interessant! Onze lichaamscellen zijn in staat tot heel veel, dat maakt ons als mens ook zo interessant en tegelijkertijd ook zo ingewikkeld. Momenteel sta ik aan het begin van mijn olie reis en neem ik je graag mee via blogs of 1 op 1 sessies om hierover te praten. Ik ben heel benieuwd hoe en waar deze reis naartoe leidt. Voor nu heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal en laat het me vooral weten als ik iets voor je kan betekenen!